SİTEM

    

Gece günü selamlıyor ufuk çizgisinde. Uykuya hasret gözlerim umursamıyor güneş doğmuş mu, ay batmış mı. Kaç zamandır bu haldeyim unuttum. Bu sana yazdığım kaçıncı mektup hatırlamıyorum. Gözlerinin gözlerime değdiği an geldiğinde  aklıma, içim titriyor hala.  İlk defa vurgun yemiş misali gönlüm tutuldu aşka.  Nefes alamıyorum.  Ne yana baksam seni görüyorum. Rakı kadehimi her gece yokluğuna  kaldırıyorum. Meyin tadı yok sensiz, balığı hiç sorma.

     Seni sana anlatsam kendimi anlatmış olurum. Adını yazıyorum  bulduğum her  kağıda. Büyük harf, küçül harf, italik , el yazısı. Sonra renkli kalemlerle kenar süsü yapıyorum o kağıtlara. Sen de beni hayatının kenar süsü yapmak istemiştin ya , hatırla. Gözüm seğiriyor aklıma her düştüğünde. Bana bakışın ,  gülüşün , sevişin. Ona da bana baktığın gibi mi bakıyorsun ? Benim gibi kimse sevemez seni bunu biliyorsun.  Hep sevdaya düşerdi gönlüm ama ciğerimden yanıyorum ben bu defa başka .

   Hiç bitmesin istiyorum, ansızın bir gece hayatıma girerek yaktığın, giderken de körüklediğin   bu ateş.   Kavursun tüm benliğimi. Alevlerim gökyüzüne yükselsin , aydınlatsın kara geceyi. Bu yangın benle ölünceye dek yaşasın varsın . Ben yandıkça sen kahrol.

    Kim  bilir kaçıncı kez sana  bu satırları yazıyorum. Birazdan da yırtıp atacağım. Sahibine gitmeyen mektuplar mezarlığı’nda yerini alacak. Aşk dedikleri şey  bu kadar acı mıydı ? Yoksa acı çekmek için ardına saklandığım  bir bahane mi aşk ? Sen misin özlediğim , sevdiğim yoksa bana yaşattığın sensizlik mi ? Aklımda  cevapsız  sorular, dikiyorum kafama kadehin dibini.  Geçen bunca yıla rağmen  seni hala  bu kadar özlüyor, arıyorsam, dünyanın o son günü sen de beni arayacaksın.  Nasıl ki ben seni unutmadım, sen de beni unutamadın.   O yanında gezdirdiğin çakma   sarışınlar unutturamaz ki beni sana. Avundurur sadece.

     Her gece geliyorum evinin önüne. Arabanın farlarını kapatıp bekliyorum . Hani o sokağın köşesindeki çöp tenekesinin ardına park etmiş, arabanın içindeki kapüşonlu karartı var ya,  o benim işte. Acaba bu gece  kolunda hangi kızla geleceksin? Rakı mı yoksa şarap mı içeceksiniz? Şarapsa beyaz mı kırmızı  mı ? Rakıysa buzlu mu buzsuz mu? Kanepede mi yoksa yatak odasında   mı sevişeceksiniz?  Banyodaki musluk damlatıyor mu hala? O uğursuz sesi hangi anda  bölecek romantik aşk gecenizi ?

Fonda her gece aynı şarkı çalıyor. Sesini sonuna kadar açıyorum nakaratı dinlerken.

Acımasız olma  şimdi bu kadar

Dün gibi, dün gibi çekip gitme

Bırak da sarılayım ayaklarına

Kum gibi, kum gibi ezip geçme

    Ağlıyorum sessizce. Daha kaç damla  gözyaşım var senin için akamayan yüreğimde? “Zamanla geçer , azalır sızısı” demiştin bırakıp giderken. “Sen güçlüsün, bunu da üstesinden gelirsin” oldu son sözlerin. Güçlü  olmak istemiyordum ki. Yeter ki kollarında olsaydım, sarıp  sarmalasaydın beni.  Zayıf , çaresiz biri olmaya razıydım. Bilinmezlikler içinde yoluma devam edemiyorum. Bildiğim tek şey doymadım doyamadım  sevmelere seni ben.  Gücüm geçmesine yardım edemedi. Dinmedi sızım, dinmiyor da.   Yeniden severim sandım, sevemedim. Başka gözlere değemedi gözlerim. Başka elleri tutamadım, dikenleri battı ellerime. Kimsenin kokusunu çekemedim içime. Dolmadı, dolamadı boşluğun. Kimseyi koyamadım yerine yeniden.

  Bahçedeki badem ağacı çiçek açtı. Ayrık otlarının temizlenme vakti geldi. Saksıdaki çiçekleri toprakla buluşturmak lazım. Ruhum hiç birine müsait değil.  Kaç  bahardır  geri dönmeni bekliyorum.  Bana gelmeyen  baharı ben neyleyim. Saymadım sayamadım sensiz geçen yılları. Ne inkar ne itiraf bu yalnızca sitem.

    Bu sefer yırtıp atmak gelmiyor içimden yazdıklarımı. Bir zarfa koyar atarım çekmecenin en dip köşesine , görüş gününü beklesin zindanında. Senin dönmeni her şeyden çok istiyor olsam da zannetme bir gün geri dönmek değil niyetim benim. Ben senin yokluğunla var oluyorum. Seni değil de sensizliği seviyorum. Sen bana dönsen de artık fark etmez. Hasrete teslim oldum asla gelmeyeceğim.