CEHENNEM ATEŞİ

 

 Delinin biri kuyuya bir taş atar kırk akıllı çıkaramaz. O gün bugündür  kuyuya o taşı atan deliyi arıyoruz. Aklımızda, yüreğimizde, vicdanımızda.

      O temmuz sabahının diğer sabahlardan bir farkı yoktu benim için. Sabah ezanı ile uyanıp , caminin yolunu tutmuştum. Cami, oturduğumuz sokağın köşesindeydi.  Babam her zaman  “cemaatle kılınan namazlar, tek başına kılınan namazlardan daha sevaptır” derdi. İyi bir evlat, iyi bir insan, iyi bir  mümin olabilmek için babamın sözünü hep dinledim. Yaradan için ibadete her çağrıldığımda üşenmedim, sevaplarımı katladım.

     Eve dönüp kahvaltı yapmak yerine fırından iki poğaça aldım. Yetiştirmem gereken siparişler vardı. Dükkan camiden iki sokak aşağıdaydı. Bakkalın önünden geçerken yere bırakılan Hakikat Gazetesinin sür manşetine gözüm takıldı “ Müslüman Mahallesinde Salyangoz sattılar.” Önceki gün Pir Sultan Abdal şenlikleri için şehre gelen yazarlardan birinden bahsediyordu. “Tövbe tövbe ne cesaret varmış be adamda. Şeytanın ayeti mi olurmuş.”

    Sabahları serin olur bizim buralar. Sessizdir de. Camiden çıkan cemaat vakit kaybetmeksizin ekmek kavgasına tutuşur. Açılan kepenklerin  gıcırtısı, yırtar sessizliği. Dükkanların  önleri süpürülür. Tahta sandalyeler kapı önüne çıkarılır. Kahvenin çırağı çoktan demlemiştir çayı. Yüzünde gülümsemesi eksik olmaz tavşan kanlarını dağıtırken. Kimse kimsenin tavuğuna kışt demez.

   O temmuz sabahının diğer sabahlardan bir farkı yoktu benim için. Saatler sonra bu göğün altında yaşanacaklardan hiç kimsenin haberi yoktu. Sıradan bir güne uyandığımızı sandık. Issızlığın ortasında çıkacak feryat figandan , gökyüzünü aydınlatacak cehennem ateşinden, göz gözü görmeyecek dumandan nasıl haberimiz olabilirdi?

    Sokakta her zamankinin aksine tuhaf bir hareketlilik vardı. Şenlik kapsamında bir takım etkinliklerin yapıldığı medrese, iki dükkan ötemdeydi. Bir tarafta saz çalıp türkü söyleyenler, diğer tarafta kitap imzalayanlar. Kapının önüne çıkmıştım ki ,kulağıma gelen o sazın  sesi ile iç geçirdim.  “Sivas ellerinde sazım çalınır. Çamlıbeller bölük bölük bölünür. Yardan ayrılmışam bağrım delinir. Katip arzuhalim yaz yâre böyle.” Küçüktüm . Kapı komşumuz Ali Haydar amca, uzun kış gecelerinde toplardı konu komşuyu eve. Duvarda asılı duran sazını alıp o yanık sesi ile başlardı bu türküyü söylemeye. O söylerdi ben ağlardım. Çocukluk işte , o yaşta insanın ne derdi olur? Dokunurdu sesi yüreğime. Toprağın bol olsun Ali Haydar amca…

  O sırada Ahmet elinde gazete  koşarak yanıma geldi.

-Abi okudun mu yazanları?

-Neyi oğlum?

-Şu şenlik için gelen kafirler ile ilgili yazanları.

-Ne kafirinden bahsediyorsun, alevi onlar Pir Sultan Abdal şenlikleri için buradalar.

-Yok abi içlerinde biri var şeytan Aziz diyorlar ona, ateistmiş . Ateist demek kafir demek değil mi ? Müslümanlara dil uzatmış.

-Tövbe tövbe. Oğlum sana ne elin adamının kafirliğinden. Yürü git işine.

-Öyle deme abi ya , bak buradaki bildiride ne diyor “ Gün Müslümanlığın gereğini yerine getirme günüdür. İslam peygamberini ve kitabının izzetini korumak için bu uğurda verecek canlarımız vardır.”

-İyi, git ver bir can da gel o zaman.

     Geldiği gibi fırladı gitti Ahmet. Sela okunmaya başladı. Dükkanın önüne sandalyeyi koyup Cuma namazı için camiye gittim. Her zamankinden farklı bir kalabalık vardı. Mahalle sakinlerinin dışında tuhaf kılıklı adamlar. Bir fısıltı ,  bir huzursuzluk . Birkaç saat sonra olacaklara gebe kalmıştı gün, o cami avlusunda.

    Namaz sonrası fısıltı uğultuya dönüştü. Cemaat hükümet konağına doğru yürüyüşe başladı. Ne olduğunu anlamadan kendimi aralarında buldum. Diğer camilerden çıkanlar ile birlikte kalabalık iyice arttı. Hızlı adımlarla hem yürüyor, hem de ağızlarından salyalar akıtarak bağırıyorlardı. “ Vali istifa! Vali istifa !” Kentte bu şenliklerin yapılmasına izin veren valiye hesap soracaklardı. Bedeli  mutlaka ödenmeliydi. Gözlerinden ateşler fışkırıyordu. O ateşler akşam saatlerinde patlayacak bombanın fitilini tutuşturacaktı. Kimsenin bundan haberi yoktu. “Kahrolsun Laiklik! Kahrolsun Laiklik !” Laiklik olmasa bu kafirler  ellerini kollarını sallayarak dinimize dil uzatamazlardı. O zaman Laikliğinde allah belasını  versindi.

   Öfke, tarifi olmayan dipsiz bir kuyu. İnsanın kendine bile açıklayamadığı karmaşa. Ayağının dibinde biten bir sarmaşık gibi  kontrolsüz bir şekilde büyür , sarar  tüm benliğini. Nefesin kesilir , gözün kararır. Karşındaki baban olsa, evladın olsa tanımazsın. Hafızan o anları hiçbir zaman kayıt etmez. Sonrasında ardına sığınacağın bahanelerin hep hazırdır. “ namusuma dil uzattı, dinime peygamberime laf etti, gözüm döndü.”  

  O temmuz sabahının diğer sabahlardan bir farkı vardı benim için. Her zaman cemaat ile katladığım sevaplarıma, bu kez  cemaat ile birlikte günahlarımı da ekledim. Özrü yok tüm bu olanların. Arkasına saklanacağım bir bahanesi de. Özünde hoşgörü olan bir dinin, nasıl olup da bir cehennem ateşi yakabildiğini , o cehennem ateşinde diri diri canlar alabildiğini hiçbir zaman anlayamadım. O günden sonra uykularım hep eksik kaldı. Onlar bir kere yanıp kül oldular , bense her gece rüyalarımda kül olamadan tekrar tekrar yanıyorum. 

SİTEM

    

Gece günü selamlıyor ufuk çizgisinde. Uykuya hasret gözlerim umursamıyor güneş doğmuş mu, ay batmış mı. Kaç zamandır bu haldeyim unuttum. Bu sana yazdığım kaçıncı mektup hatırlamıyorum. Gözlerinin gözlerime değdiği an geldiğinde  aklıma, içim titriyor hala.  İlk defa vurgun yemiş misali gönlüm tutuldu aşka.  Nefes alamıyorum.  Ne yana baksam seni görüyorum. Rakı kadehimi her gece yokluğuna  kaldırıyorum. Meyin tadı yok sensiz, balığı hiç sorma.

     Seni sana anlatsam kendimi anlatmış olurum. Adını yazıyorum  bulduğum her  kağıda. Büyük harf, küçül harf, italik , el yazısı. Sonra renkli kalemlerle kenar süsü yapıyorum o kağıtlara. Sen de beni hayatının kenar süsü yapmak istemiştin ya , hatırla. Gözüm seğiriyor aklıma her düştüğünde. Bana bakışın ,  gülüşün , sevişin. Ona da bana baktığın gibi mi bakıyorsun ? Benim gibi kimse sevemez seni bunu biliyorsun.  Hep sevdaya düşerdi gönlüm ama ciğerimden yanıyorum ben bu defa başka .

   Hiç bitmesin istiyorum, ansızın bir gece hayatıma girerek yaktığın, giderken de körüklediğin   bu ateş.   Kavursun tüm benliğimi. Alevlerim gökyüzüne yükselsin , aydınlatsın kara geceyi. Bu yangın benle ölünceye dek yaşasın varsın . Ben yandıkça sen kahrol.

    Kim  bilir kaçıncı kez sana  bu satırları yazıyorum. Birazdan da yırtıp atacağım. Sahibine gitmeyen mektuplar mezarlığı’nda yerini alacak. Aşk dedikleri şey  bu kadar acı mıydı ? Yoksa acı çekmek için ardına saklandığım  bir bahane mi aşk ? Sen misin özlediğim , sevdiğim yoksa bana yaşattığın sensizlik mi ? Aklımda  cevapsız  sorular, dikiyorum kafama kadehin dibini.  Geçen bunca yıla rağmen  seni hala  bu kadar özlüyor, arıyorsam, dünyanın o son günü sen de beni arayacaksın.  Nasıl ki ben seni unutmadım, sen de beni unutamadın.   O yanında gezdirdiğin çakma   sarışınlar unutturamaz ki beni sana. Avundurur sadece.

     Her gece geliyorum evinin önüne. Arabanın farlarını kapatıp bekliyorum . Hani o sokağın köşesindeki çöp tenekesinin ardına park etmiş, arabanın içindeki kapüşonlu karartı var ya,  o benim işte. Acaba bu gece  kolunda hangi kızla geleceksin? Rakı mı yoksa şarap mı içeceksiniz? Şarapsa beyaz mı kırmızı  mı ? Rakıysa buzlu mu buzsuz mu? Kanepede mi yoksa yatak odasında   mı sevişeceksiniz?  Banyodaki musluk damlatıyor mu hala? O uğursuz sesi hangi anda  bölecek romantik aşk gecenizi ?

Fonda her gece aynı şarkı çalıyor. Sesini sonuna kadar açıyorum nakaratı dinlerken.

Acımasız olma  şimdi bu kadar

Dün gibi, dün gibi çekip gitme

Bırak da sarılayım ayaklarına

Kum gibi, kum gibi ezip geçme

    Ağlıyorum sessizce. Daha kaç damla  gözyaşım var senin için akamayan yüreğimde? “Zamanla geçer , azalır sızısı” demiştin bırakıp giderken. “Sen güçlüsün, bunu da üstesinden gelirsin” oldu son sözlerin. Güçlü  olmak istemiyordum ki. Yeter ki kollarında olsaydım, sarıp  sarmalasaydın beni.  Zayıf , çaresiz biri olmaya razıydım. Bilinmezlikler içinde yoluma devam edemiyorum. Bildiğim tek şey doymadım doyamadım  sevmelere seni ben.  Gücüm geçmesine yardım edemedi. Dinmedi sızım, dinmiyor da.   Yeniden severim sandım, sevemedim. Başka gözlere değemedi gözlerim. Başka elleri tutamadım, dikenleri battı ellerime. Kimsenin kokusunu çekemedim içime. Dolmadı, dolamadı boşluğun. Kimseyi koyamadım yerine yeniden.

  Bahçedeki badem ağacı çiçek açtı. Ayrık otlarının temizlenme vakti geldi. Saksıdaki çiçekleri toprakla buluşturmak lazım. Ruhum hiç birine müsait değil.  Kaç  bahardır  geri dönmeni bekliyorum.  Bana gelmeyen  baharı ben neyleyim. Saymadım sayamadım sensiz geçen yılları. Ne inkar ne itiraf bu yalnızca sitem.

    Bu sefer yırtıp atmak gelmiyor içimden yazdıklarımı. Bir zarfa koyar atarım çekmecenin en dip köşesine , görüş gününü beklesin zindanında. Senin dönmeni her şeyden çok istiyor olsam da zannetme bir gün geri dönmek değil niyetim benim. Ben senin yokluğunla var oluyorum. Seni değil de sensizliği seviyorum. Sen bana dönsen de artık fark etmez. Hasrete teslim oldum asla gelmeyeceğim.

SUPERMAN

     Oldum olası kabıma sığmam ben. Bardaktan hep taşar çay tabağının dibinde buz keserim.

     Manhattan bozma gökdelenlerin olduğu bir semtteki en yüksek binanın  38. Katında çalışan medeniyet kölesiyim. Ayağımda makosenlerim, boynumda iki ucu ceketimin kenarından sarkan yularım , her sabah döner kapıdan iki tur atarak içeri  girerim. Belki  girmekten vaz geçerim diye iki tur. Asansör beklerken çaktırmadan beni kesen mini etekli plaza hatunlarına, güneş gözlüklerimin ardından  göz kırparım. Asansör ışıkları katlar arasında yanıp sönerken aynada yularımı bağlar, saçlarıma çeki düzen verir, yaka kartımı takarım. Asansör kapısı açılıp da 58 kişinin çalıştığı açık ofise adım attığım an , artık muhasebe sorumlusu Clark Kent’im dir ben.

   Dün gece nerede uyuduğumun, sabah nerde uyandığımın bir anlamı yoktur. Arabamın bagajında her daim hazır bir takım elbise ile istediğim her an dönüşüme hazırımdır. Yerime oturmadan önce kahve makinasına uğrar en sertinden espressomu alır, 3 ağrı kesici ile birlikte kafama dikerim.

     Boktan hayatımın 9:00 – 17:00 mesaisi resmen başlamış olur. Bize  ne senin boktan hayatından dediğinizi duyar gibiyim. Hepiniz bu saatler arasında aynı şeyleri zaten yaşıyorsunuz. Fotokopi makinasından çıkmış sarışın hatunlar, yakışıklıyım havalıyım en janti takım elbiseyi ben taşırım üstümde diye önüne gelene göz kırpan erkekler, her fırsatta altında çalışan elemanını elle, gözle,  sözle taciz eden hiçbir şekilde cinsel tatmini mümkün olmayan  müdürler. Bildiğiniz bu sahte dünyadan bambaşka şeyler var oysa gecenin öteki tarafında. Onları anlatacağım  size aramızda kalmak şartıyla.

     Çok çok uzun bir zaman önce vazgeçtim ben. Önce kendimden, sonra hayattan, ölümden, aşktan, sevgiden, sadakattan, çiçekten, böcekten. İnsanı insan yapan her şeyden. Kimseye hesap vermeden nefes alıp veriyorum. Biraz dumanlı , biraz alkol kokulu. Aksa ak, karaysa kara benim için. Renkleri yok ettim. Siyah beyaz yaşıyorum. Gündüzleri Clark Kent, geceler Süperman.  Bir pelerinim eksik. Uçmak için pelerine ihtiyacım yok. Bunun için o kadar çok çeşit ot var ki sokaklarda. Gözlerimi  kapatıp derin bir nefes çekiyorum. Bir de bakmışsın karşıki evin çatısında kollarımı açmış yıldızlara haykırıyorum.

-          Heyyyy bana bakın ağzınıza sıçtığımın bok kafalı ışıldakları. Ben var ya ben sizin o parlaklığınıza on basan kripto gezegeninin efendisiyim. Bana her koşulda itaat etmek zorundasınız. Sönün lan hepiniz dediğim zaman karanlığa gömeceksiniz gökyüzünü. Anladınız mı lan orospu çocukları, tekrar edin bakayım.

      Haykırıyorum haykırmasına ama  sönmüyor yıldızlar. Olsun gözlerimi kapatıp da açtığım an sönmüş olma olasılıklarını düşünmek bile huzur veriyor bana. Güçlü hissediyorum kendimi. Yenilmez dimdik ayakta meydan okumak hoşuma gidiyor tüm dünyaya . O anlarda bulunduğum mekanın, akrep ve yelkovanın birbirini kovalamacasının hiçbir önemi kalmıyor. Hayatımdaki her şeyden vazgeçerken onlardan da vazgeçmiştim. Nefes alıp veriyorum ya biraz dumanlı, biraz alkol kokulu yetiyor bana.

         Aşktan da vazgeçtiğimi söylemiş miydim size? Kalbinin geçici bir süre beynine hitap etmesinden başka bir şey değil aşk dedikleri kimyasal karmaşa. Uyuşturucu ile de beyinde  aynı etkinin yaratılabildiğini  söylüyor bilim insanları.  O halde ne gerek var aşktan yok olmaya. Önemli olan bedenini doyurmaksa , siktir et ruhunu.

        Canımın istediği kadını düzmek hiç de zor olmuyor. Bunun için hazır bekleyen o kadar çok hatun var ki barlarda. Sarışını, esmeri, iri  memelisi, balık etlisi, değirmen taşı kalçalısı…. Canım o gün hangisinden tatmak istiyorsa  yanağından bir makas almam yetiyor bana. Sonrası barın kusmuk kokulu tuvaletinde ayaküstü bir gidiyorum bir geliyorum, bitiriyorum işimi.

      Gecenin karanlığında gördüğüm yüzlerin hepsi birbirine benziyor. Kimi uzun saçlı, kimi kısa. Kimi mini etekli, kimi yırtık kotlu. Kimi kirli sakallı kimi sinek  kaydı. Şekli farklı ama bakışları aynı. İnsanın ruhuna işleyen o ben kimim, bu kahkaha , bu gözyaşı, bu suret benim mi diye soran bakışları aynı.  Kimi içki bardağının dibindeki buzu karıştırarak arıyor sorduğu sorunun cevabını, kimi de hiç düşünmeden beş dakika önce tanıştığı adama ayaküstü kendini becerterek.

     Seviyorum ben bu pis  dünyada dolaşmayı. En azından ne bok olduğunun  farkında. Gecenin karanlığı örtmüyor pisliğini. Buram buram iğrençlik kokuyor. Sahte tek bir insan, tek bir   sözcük, tek bir  ilişki yok. Geçmiş  ve geleceğin hükmü yok  bu boktan dünyada. Anı yaşa ve siktiri çek. 

      Bıçak sırtında yürüyorum bu bok çukurunda . Gündüzleri Clark Kent, geceleri süperman olarak.  Yanlış bir adımda dengemi kaybedip ortadan ikiye ayrılsam bir damla kanım akmaz. Aramızda kan bağı yok . Yolda görseler asla birbirlerine selam vermeyecek iki insanı bir bedende taşıyorum yıllardır. Her şeyden vazgeçtiğimiz söylemiştim size değil mi daha önce . İşte her şeyden vazgeçtiğim o gün fark ettim ben aslında sadece ben olmadığımı. Hangisi var hangisi yok, hangisi iyi hangisi kötü, hangisi hayal hangisi gerçek çoğu zaman ben bile karıştırıyorum. Birini diğerine tercih edemem. Bir sabah bir sokak köşesinde uyanıp da işe geç kaldığımı anlarsam  bilin ki Süperman  siktiri çekmiştir Clark’a.